Yazıya başlarken soru üstüne soru. Soruyor ne demek istedin diye?!... “Ağlarken
rahatlıyorum”… Ben de yazarken diyorum.
Kalbin ameli inanmaktır evladım dedi dede.
Hayat inanmak ve bu uğurda mücadele. Hayatın bu
mücadele kısmında ölçüler üst üste.
İnanmak ne kadar zor!!!... Bunca zaman tesellisinde ve gölgesinde yaşamışım inanmanın.
İnanıyorum tesellisindeymişim. Ve derken büyük veli “kâfirler” diye, şaşkın
bakışları altında zahirin iman neşesinde olanların, anlar gibiyim halim şahit.
Allah isminin tekrarı zikrin sureti imiş.
Böyle dedi dedem. Ya aslı?...
Bu yüzden tüm ameller kalbin terbiyesi için. Bu yüzden son nefeste bizden de saklı olan
kalbimiz konuşacak.
İnsan ikileşiyor sanki böyle… Halbuki insan tek.
Ey ölüm denen geçit sen tüm suretlerin tükendiği ve kalbin hasılasında teki bırakan mertsin.
Bu yüzden acılaşır yüzümüz böyle bir mertin karşısında…
Veli odur
ki ölümdür.
Bu yüzden
Kaçan Kaçana!!!..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder